Dag 3: Verwarmende Verhalen met Hans en Grietje

Vandaag gebruik ik nog een keer de Inner Child Kaarten, waarin het sprookje Hans en Grietje mij een geheel andere betekenis heeft gegeven, wat ik heel graag met je deel.

Lerner en Lerner hebben dit sprookje aan de kaart van de Geliefden gekoppeld. Het is de uitdrukking van de behoefte aan vertrouwen en loyaliteit in geëngageerde relaties.
Op een hoger niveau is het een symbool van het balans tussen fysieke en spirituele liefde.

Het verhaal van Hans en Grietje laat ons een elementaire vorm zien van goddelijke liefde, die werkt in het avontuur van de toegewijde broer en zus.

Hans en Grietje

We kennen het verhaal van de arme houthakker met zijn vrouw en twee kinderen. De vrouw is de wrede stiefmoeder van de kinderen. Ze hebben nauwelijks nog iets te eten en de vrouw haalt haar man over de kinderen aan hun lot over te laten in het bos. Dit gedachtegoed van de vrouw toont de zwakke wilskracht en haar zelfzuchtig verlangen.

De kinderen worden het bos in gebracht door hun vader. Het bos staat voor het onbekende, de wereld zonder paden. Ze worden achtergelaten om voor zichzelf te gaan zorgen. Weet je nog dat ze broodkruimels achter lieten? Deze waren allemaal opgegeten door de vogeltjes en de dieren….

Ze zijn alleen in het bos en het maanlicht (wat staat voor het ontvankelijke, vrouwelijke, hogere wijsheid) speelt een belangrijke rol als gids voor de kinderen.
Er zijn ook twee vogels die hun de weg wijzen. Eerst is er de witte duif die ze naar het huisje van suikergoed (persoonlijk verlangen, begeerte, orale gefixeerdheid, materiële veiligheid, beginnend seksueel bewustzijn). Vervolgens helpt een witte eend hen het water over te steken (emotionele veiligheid). Het water is als een brug die hen tot een nieuw niveau brengt van liefde en bewustzijn.

Hans en Grietje dienen in harmonie samen te werken en elkaar onvoorwaardelijk te vertrouwen.

Het vinden van het suikergoed-huisje doet ze voelen alsof ze de hemel gevonden hebben, want ze hebben al zolang geen eten meer gehad.

Hans begint te knabbelen aan het dak (hoofd, geest). Grietje aan het raam (ziel).

De heks die in het huisje woont geeft ze goed te eten en laat ze slapen in te kleine bedjes. Als ze wakker worden realiseren ze zich dat ze gevangen zijn.

In religieuze geschriften verschijnt de duif vaak als een beeld van de Heilige Geest. In sprookjes worden ook de pure spirituele krachten, nog onbedorven door de zintuigen, gesymboliseerd door de duif of een andere witte vogel.

De oude kreupele heks, symbool van het intellect, is blind voor de ware natuur en voorde groei van het eeuwige in een menselijk wezen. Uiteindelijk vernietigd ze zichzelf, als ze probeert Grietje te slim af te zijn.

Grietje is de heks te slim af. Zij misleid de heks als ze de heks voorover in het vuur laat kijken en in haar eigen grote oven kan duwen. De heks, die de kinderen had willen opeten, staat symbool voor de duistere delen van het bewustzijn, die onderkend dienen te worden en gezuiverd kan worden door het vuur.

De kinderen zijn dan bevrijd.
Grietje (de ziel) heeft Hans (de geest) gered.

Ik kan me herinneren dat het huisje ontploft en er allemaal goudstukken uit de lucht vallen. Dat wordt niet in deze uitleg genoemd, echter is dat in mijn beleving het symbool voor het zichtbaar worden van ons innerlijk goud, onze ware schat – die ons af was genomen zoals genoemd in Zeehondenhuid, zielehuid en nu teruggewonnen is doordat de ziel de geest heeft gered.

Samen keren broer en zus terug naar huis. Om echter veilig bij hun ouderlijk huis aan te komen, moeten zij tot een nieuwe staat van bewustzijn komen. De aardse grond is niet langer in staat hen te ondersteunen. Zij dienen over water te gaan, de stroom van vloeiend leven, op de vleugels van de geest (de witte eend). Op het hoogste niveau, daar waar de geest ontsnapt aan de valstrikken van de zintuiglijke wereld (het suikergoed-huisje, zinnelijke liefde), begint hij zich zijn ware thuis te herinneren (eeuwige liefde).

Het verhaal van Hans en Grietje heeft als boodschap dat er een diepe inwijding of verbinding plaats dient te vinden om de balans te vinden tussen het mannelijke en het vrouwelijke in ons.
Hans is het symbool van de animus – de wind, de geest, de mannelijke energie.
Grietje is de anima – de ziel, koestering, vrouwelijke energie.

Samen, hand in hand, zijn zij de beginvorm van het goddelijke huwelijk.

De kinderen weerspiegelen de verloren liefde van hun ouders, zij die door de hardheid van het leven zijn verzwakt.

De spirituele omarming, de romantische aanraking, de blik recht uit het hart kan je de rijkdom en het wonder van deze wereld opnieuw laten ervaren.

Het boek ‘Kindergeheimen’ van Susanne Stöcklin-Meier heeft me destijds geïnspireerd om met een andere invalshoek verhalen te gaan vertellen aan mijn kinderen (zij zijn nu 17 en 19 jaar). Vooral de begeleiding bij het Antroposofische Kinderbureau (GGD) in Amsterdam bracht me op dit spoor. Susanne schrijft kleine verhaaltjes die je je kind kunt voorlezen en inspireert je om vragen te stellen aan het kind. Zoals ‘Er was eens…..’ dat draagt al zoveel magie in zich voor een kind… Het triggert de fantasie. Of hoe je naar een deur kunt kijken, die de ene wereld van de andere doet scheiden, het koude buiten kan laten etc.. Niet alle sprookjes zijn voor kinderen geschikt, maar echt alleen voor volwassenen. De sprookjes van Grimm zijn bewust voor kinderen geschreven, omdat ze aansluiten bij de belevingswereld van kinderen. Ze bereiken het innerlijk oor en beroeren het hart.

Een aantal sprookjesmotieven die telkens weer opduiken:

– de goede koning, de zon, de vader die alles vergeeft; zij staan symbool voor God.

– het kwade, de machtige tovenaar en de goddeloze heks staan voor de duistere kant van de mensen.

– magische spreuken en bezweringen hebben de functie van een gebed of een mantra.

– reuzen uit verre landen verbeelden veranderde bewustzijnstoestanden en mystieke ervaringen.

– wanneer er in sprookjes feeën, reuzen, dwergen en kobolds voorkomen, krijgen we de bewoners van de onzichtbare wereld te zien.

– Magische dieren en lichtwezens die de held helpen zijn doel te bereiken, zijn beschermgeesten of engelen.

Wij hebben als volwassenen juist ook verhalen nodig, omdat ze ons ook, net als kinderen, raken in ons volwassen innerlijk oor, zodat we juist onze innerlijke man en vrouw kunnen herenigen. In de Tsolkin (Maya wijsheid) wordt beschreven dat we pas echt volwassen worden als we onze eigen vader en moeder gaan zijn. Vader en moeder staat juist symbool voor de mannelijke en vrouwelijke energie. In het verhaal Zeehondenhuid, zielehuid wordt juist uit de verbintenis met het vrouwelijke en het mannelijke, het ego en de ziel, een kind geboren, Oeroek.

Wat ontstaat vanuit de versmelting vinden we in vele sprookjes en mythen terug, zoals in dit sprookje van Hans en Grietje, maar ook in Zielehuid. Peter Pan staat voor de Zegekar, de manier op hoe we het leven tegemoet gaan, juist in deze balans, vanuit de onbevangen kinderlijke energie, maar ook diepgeworteld in je wezenlijke zijn….

De weg naar de versmelting is vaak een zware weg, er ligt pijn, weerstand, strijd….. Het voelt als een geboortekanaal waar we doorheen worden geperst om het kind ook daadwerkelijk op de wereld te gaan zetten. Soms voelt het als doodgaan, om opnieuw geboren te worden. Het is alsof we schilden mogen laten gaan, die soms muurvast zitten. Dat wat ons ooit als een veilige habitat aanvoelde laten gaan…. Het was toen een veilige haven, maar nu beleven we het anders, doordat we wakker zijn geworden, midden in het geboortekanaal…. Of je bent wakker, het kind staat er en je vraagt je radeloos af: Wat nu?

De betekenissen en boodschappen in sprookjes en mythen worden in een nieuw jasje getrokken. Ik kijk al een aantal jaar naar de serie ‘Once upon a time’, waar allerlei sprookjesfiguren samen zijn als gewone mensen, maar met de eigenschappen van de rol cq taak die ze hadden in hun eigen sprookje. De heks die nu goed wil doen, pinokkio die nu trouw aan zijn hart wil zijn… Het is de magie terug brengen bij volwassenen. Ja, we hebben magische verhalen nodig om weer te geloven in de Wet van Aantrekkingskracht, dat wonderen echt bestaan, dat wij zelf de regie over ons leven terug kunnen nemen, onze plek kunnen gaan innemen tussen de twee werelden van de bezieling, de magie en het ego, het materialistische, de commercie, het koude. We hebben beide nodig, het is onze aardse reis dit juist zo te gaan leven, diep geworteld in onze werkelijke prachtige essentie….

Morgen weer een verhaal,