# Dag 4 van ‘Het lelijke eendje’

Liefde voor de ziel

Aan het slot van het sprookje herkennen de zwanen het eendje als een van hen voordat hij dat zelf doet. Dit is kenmerkend bij verbanning.

Na lange omzwervingen zijn we erin geslaagd om de grens van het thuisgebied over te steken. We hebben het ‘vaste land’ verlaten, zijn door sloten, blubber, onbegaanbare wegen gegaan, niet wetende waar we uit zouden komen…. Wie is te vertrouwen? Waar zijn we veilig? Er zal niet gelijk blijdschap en overgave zijn, ook al verwacht je dat.
De angst voor opnieuw verjaagd te worden, de twijfel of je nu wel met je ogen dicht kunt slapen, de twijfel of je je als een echte zwaan kunt gedragen….
Hier breekt een volgende fase aan in het terugkeren van de eigen persoonlijkheid: het aanvaarden van de eigen unieke schoonheid, oftewel: de wilde ziel waar waarvan we zijn gemaakt.

Wanneer herken je deze periode?

De verlegenheid, de bescheidenheid, het moeilijk vinden om een oprecht compliment te aanvaarden… Hier is nog de innerlijke twijfel aan het woord.

Als je tegen een vrouw in dit stadium zegt dat ze aantrekkelijk is, of dat haar kunst zo mooi is, of een ander vleiende opmerking over iets wat haar ziel heeft voortgebracht, ingegeven, of daarvan doordrongen is, dan zal ze horen dat ze het compliment niet verdient, dat je een dwaas bent.
Deze vrouw mag begrijpen dat ze de schoonheid van haar ziel uitstraalt wanneer ze zichzelf is.

Echter zal ze het gesprek naar een ander onderwerp leiden en onthoudt ze het voedsel aan haar ziel. De ziel wil gezien en gevoeld worden om te kunnen gedijen. Hier ligt de laatste taak van de balling die haar eigen soort vindt:

Niet alleen je eigen individualiteit aanvaarden, je specifieke identiteit als een bepaald persoon, maar ook je eigen schoonheid aanvaarden… de vorm van je ziel en het feit dat leven in de nabijheid van dat wilde schepsel ons, en alles waarmee het in aanraking komt, verandert.
Je eigen schoonheid aanvaarden is niets anders dan stoppen met ontkennen hoe mooi je bent en je er ook niet scherp van bewust zijn.

Zoals de wilde dieren het zijn:
Weet een wolf hoe mooi ze is als ze springt?
Weet een poes welke prachtige vormen ze maakt als ze zit?
Hoe heerlijk het eruit ziet als ze krioelend op haar rug ligt?
Wordt een vogel vervuld van haar eigen gezang?

Ze verbergen zich niet, ze zijn zichzelf gewoon.
Wij mogen, net als de dieren, gewoon zijn – en dat is goed.

Zelfs als vrouwen de naam van de Ontembare Vrouw niet kennen, of de klop van het Wilde Hart kunnen benoemen… toch jagen ze haar na; ze houden van haar met heel hun hart. Ze verlangen naar haar en dat verlangen is zowel de drijfveer als stuwkracht. Daarom gaan ze op zoek…. En we mogen beseffen dat zij ook naar ons op zoek is: Wij zijn haar jongen.

Laat het afgelopen zijn met het leed, laat het afgelopen zijn met het proberen te verzinnen wat je verkeerd hebt gedaan. Het raadsel waarom je geboren bent is voorbij.

Vrouwen hebben zich lang genoeg gekweld gevoeld en hun natuurlijke gevoelens beknot. Soms probeerden ze zich gehoorzaam te gedragen naar de normen die hen werden opgelegd, en beseften ze later pas wat ze werkelijk wilden, hoe ze werkelijk wilden leven. Om een leven te kunnen hebben, ondergingen ze vervolgens de pijnlijke amputaties van het opgeven van hun gezinnen, de huwelijken die – hadden ze plechtig beloofd – tot de dood zouden voortduren, de banen die springplanken waren naar stompzinniger maar beter betaald werk. Ze lieten hun dromen her en der achter.

Daar waar we dromen hebben achtergelaten zijn de kruispunten op onze landkaart… Waar we iets niet gegaan hebben, of juist wel hebben gedaan. Keuzes vanuit uit hart, of juist naar een meer gesloten hart. Ons Wilde Hart verloochenen, of er juist trouw aan zijn en waardoor er iets verloren is wat niet meer diende voor ons, maar wat een ander in pijn heeft achtergelaten….

Vaak waren deze vrouwen kunstenaars, die verstandig probeerden te zijn door tachtig procent van hun tijd door te brengen met werk dat hun creatieve leven dagelijks onderdrukte. Misschien herken je het: Eerst het huis schoon en opgeruimd, tijd aan de kinderen en je werk, dan pas nog eigen tijd, waar je voeding uit haalt voor je Wilde Hart… Het staat als laatste op het To Do lijstje. Hier is de armoede aan de creatieve stroming goed zichtbaar.

Eén ding blijft onveranderd: ze werden al heel jong als ‘anders’ bestempeld, met een negatieve ondertoon. Maar in feite waren ze hartstochtelijk, individueel, onderzoekend en begiftigd met de juiste instincten.

Misschien heb je mijn filmpje op facebook gezien. Hier nog een keer de link: De oproep aan ouders die worstelen in de relatie van hun kind(eren).

Bekijk je familie heel simpel zo:

Jij hebt veren, zij hebben schubben.
Jij amuseert je met ronddwalen in het bos en de wildernis, zij met handdoeken vouwen en bingo.
Jij gaat snel door de tijd, je familie traag. jij bent snel als de wind, zij zijn luidruchtig, jij bent rustig, of zij zijn zwijgzaam en jij zingt. Jij weet het omdat je het gewoon weet. Zij willen bewijzen en een verslag van 300 pagina’s opsommen.
Je bent gewoon anders. Je hebt misschien wel eens andere ouders gewenst (ik wel! En ik ken er meerdere! Zelfs mijn kinderen beschrijven de ouders van hun vrienen, hoe het ergens gaat, in de verwondering. Mijn dochter aanschouwde ze ook als ze bij de kassa van de Hema stonden. Zo kwam ze eens thuis: “Mem, ouders bepalen echt hoe een kind gaat worden! Ik zie het gewoon!).

Toch is het misschien gewoon de bedoeling dat je ouders de personen zijn die ze voor je zijn. Wat ze ook voor je zijn geweest en nu zijn, we hebben ze in de realiteit van de dag te gaan bekijken, in het heldere licht. Ook al vragen ze zich af wat je nu weer doet, hoe jij ze weer in verlegenheid brengt, hoe ze weer hun hart vasthouden en hun handen voor hun ogen houden… en dat is niet omdat je hen verblindt met je schitterende licht.

Jij wilt alleen maar liefde. Zij willen alleen maar rust.
Om hun eigen reden (door hun voorkeuren, onschuld, verwondingen, geaardheid, psychische aandoeningen, of aangekweekte onnozelheid), kunnen je familieleden niet zo goed spontaan met het onderbewuste omgaan. Jouw bezoek/geboorte brengt natuurlijk het archetype van de ‘trickster‘, de onrustzaaier, te voorschijn. Ook al wil je je familie niet van streek maken, het gebeurt toch. Wanneer jij opdaagt, lijkt alles en iedereen gek te worden.

Een niet-wilde familie wil maar één ding, en als je erachter komt, zullen je nekharen recht overeind gaan staan.
Dit is wat ze echt van je willen, die geheimzinnige, belangrijke zaak.

De niet-wilden willen consistentie.

Ze willen dat je vandaag precies hetzelfde bent als gisteren.
Ze willen niet dat je verandert in de loop van de tijd, maar zo blijft als aan het begin van de oertijd. Vraag het maar, ze zullen het bevestigen. In alles? Nee, niet in alles, alleen de dingen die van betekenis zijn. Die dingen die vaak lijnrecht tegen de wilde natuur in gaan.

Consistentie in gedrag is een onmogelijk vonnis voor de Ontembare Vrouw, want haar kracht ligt in haar aanpassing aan verandering, haar originaliteit, haar dansen, haar joelen, haar grommen, haar diep gelegen instinctieve laven, haar creatieve vuur. Ze toont geen consistentie door uniformiteit, maar eerder door haar creatieve leven, door haar consistente waarneming, haar scherpe blik, flexibiliteit en pienterheid.

In één woord: haar ontvankelijkheid, haar ‘responsieve vermogen’.
Response komt van het Latijnse ‘een gelofte doen, beloven‘ – en dat is haar sterke kant.
Haar scherpzinnige en pientere reacties zijn een voortdurende belofte en gelofte aan haar creatieve vermogens, of het nu de kwelgeest is die de hartstocht leidt, of schoonheid, kunst of de dans, of het leven. Haar belofte aan ons is dat, wanneer we haar niet tegenwerken, zij ervoor zal zorgen dat we leven. Zij zal ervoor zorgen dat we ons leven ten volle leven, op een ontvankelijke, consistente wijze.

Het Wilde hart van de Ontembare Vrouw schenkt haar trouw niet aan haar familie, maar aan haar innerlijke wilde Zelf. Daarom voelt ze zich inwendig verscheurd.

Haar wolvenmoeder, zou je kunnen zeggen, heeft haar bij haar staart vast, haar wereldse familie bij de armen.
Het duurt niet lang of ze huilt van de pijn, grauwt, bijt zichzelf en anderen, wat uiteindelijk gevolgd wordt door een doodse stilte.
Je kijkt haar in de ogen en je ziet hemelogen, iemand die er niet meer is.

Ik wil je graag meegeven: als je raad wilt, vraag het niet aan hen die je niet begrijpen, zij die bang en tunnelvisie hebben! Wees aardig voor ze, geef ze je zegen, vlei ze, maar volg hun raad niet op.

Als je ooit opstandig, onverbeterlijk, brutaal, geslepen, weerspannig, onhandelbaar, rebels bent genoemd, dan ben je op de goede weg. Je Wilde Hart is aan de leiding. Als je nog nooit zo genoemd bent: er is nog tijd. Oefen. Ga door, Houdt stand.

‘Happines is a job’. Een staat van gelukkig zijn is een dagelijkse taak.

Kiezen voor je hart, een constant afwegen op een gulden middellijn, een zilveren draadje, wat is jouw waarheid, vragen stellen… Liefde is een werkwoord, voor jezelf en in een relatie, in elke relatie. Het is een keuze om deze taak op je te nemen, deze innerlijke baan aan te nemen, te voltooien, te volbrengen, het is een gegeven. Als je niet kiest, zul je worden verorbert, en dat is niet de wilde natuur….

Zoals mijn dochter vannacht nog droomde over de zombies…. die willen mensen eten. Zij had gedroomd dat ik een zombie was, een lief lachende moeder die haar toch wilde opeten… Het zijn de meest lieve en attente parasieten dacht ik! Ja, de zombies zijn de slapenden, de onbewuste mens die geen benul heeft wat ze eigenlijk aan het doen zijn! We kunnen ze niet wakker maken, ze zijn niet wakker te maken. Ze hebben zichzelf dood te laten gaan, afsterven en opnieuw geboren te worden.

Konden wij ooit wakker worden gemaakt door buitenstaanders? In één flits?
In mijn beleving gaat het langzaam, een opeenstapeling van triggers, tekens en signalen. Je pikt ze op, of niet. Het is bepalend wie en wat je om je heen hebt staan, met we je de kleine ingevingen deelt, met wie je je levensreis maakt. Daarom is het een taak, een ‘JOB TO DO’.