We hebben allemaal één diep verlangen en dat is dat onze liefde wil stromen, vrij van belemmeringen en oude verhalen. Het vraagt een geopend hart, ook al is het eens beschadigd. Hier is elke keer moed voor nodig, om te blijven openen, de kans om geraakt te worden in de diepte van onze ziel, tot op het bot, totdat het schuurt, barst en iets in diggelen laat vallen... Want juist daar kan er puur licht binnen komen, iets wat dieper gaat en grootser is dan ons hoofd kan bevatten...

Een oerliefde, een dieper weten, wat ons laat indalen in de gedragenheid van de oermoederschoot, waar we een gedragenheid ervaren zonder voorwaarden, waar we naakt kunnen zijn met alles wat er in ons leeft; onze diepste pijnen, afscheiding, schuld en schaamte, daderschap en slachtoffer ergens van zijn, liefdesangst en de snak naar ware beminning van elke vezel in ons lijf....

Daar kunnen we ademen en vinden we onze lichtvonk terug, iets wat levendig is, stroming geeft aan tranen van dankbaarheid, een gevoel van Thuiskomen in dat wat we overal gezocht hebben buiten onszelf en dan uiteindelijk in ons eigen hart terug vinden.