Je ware identiteit vanuit je zijnskwaliteiten kun je niet spelen of acteren
Puur jezelf zijn is daarom het allerfijnst en bevredigend
Ook al is het de grootste uitdaging van het leven
Het schenkt een zaligheid, innerlijke vreugde en intense levensenergie

Ten diepste voel ik mij een levenskunstenaar waar mijn kruimelpad naar zelfbevrijding mij de adem van pure creatie energie heeft geschonken

Soms kiest het verhaal jou…
Niet met het hoofd te begrijpen – echter alleen maar te volgen…
Het is als een roep uit de diepte…

Een roep uit de diepte van je ziel,
je oude zielsweten, die al vele levens hier geweest is
Drager van een grotere, diepere en mystieke missie…
Als deze stem je roept
Dan heb je te gaan – ondanks wat dan ook..

Voorbij elk ogenschijnlijk succes, elke uiterlijke waarneming,
rol, taak en zelfs de ooit geleefde liefde
Om daarmee Thuis te komen in een diepere liefde die zo groots is,
dat het bijna onmogelijk is om je voor haar te openen…
Het breekt je hart open in duizenden stukjes,
om zo het pure licht van je essentie aan te raken….

Het is de aanraking van de liefdesadem van de Oermoeder,
de Bron, Het Kosmische Hart van alle Harten…..

Mijn inwijdingsreis naar Thuis

Als ik mijn levenskaart van dit leven aanschouw vanuit een adelaarsperspectief, kan ik inzien dat de inwijding al op jonge leeftijd is begonnen, zoals ik het ook terug kan lezen in mijn geboorte blauwdruk vanuit o.a. de astrologie, Tzolkin en Gene Keys. Echter de sleutels ontrafel je pas nadat je de inwijding van de lessen zelf hebt gevonden. Daar welt dan een immense kracht uit, een levenskracht – die dankbaarheid laat opwellen in al je cellen. Dit vraagt een zielskracht, een vindingrijkheid, de wil om te blijven bevragen en te onderzoeken, die extra stap te blijven zetten – ook al ervaar je weerstand.

We worden met zalige intuïtie en werkende zintuigen geboren
en ergens onderweg raken we deze taal van ons lichaam kwijt…

Alsof deze zalige intuïtie uit onze buik wordt geslagen door overheersendheid en autoritaire krachten buiten ons. Het is de beschadiging van ons innerlijk kompas. Of heeft het een hogere bedoeling? Dienen we eerst iets kwijt te raken om het daarna zelf, hand in hand met aangeboorde zielskwaliteiten, terug te vinden?

Niemand kan voor ons het symbolische ‘spinnewiel’ uit ons unieke levenspad halen, zoals het in de vertelling van Doornroosje voor ‘het lot’ staat, voor het sterven van onze diepe liefdesverbinding met ons eigen hart en ziel, ons ‘soeverein zijn’. Want juist dan krijgen we de kans, als een mogelijkheid, om vanuit een diepte te rijzen en ons eigen innerlijk leiderschap op te pakken, vanuit de samensmelting met onze innerlijke prins – de symboliek van het innerlijk huwelijk.
Zo is ieders pad zo uniek… Ook die van jou, net als die van mij…

Als kind droomde ik al van het ontwerpen van hagelslagverpakkingen. Dit stuurde mij via vele doelgerichte omwegen in de wereld van design, reclame en marketing: de uiterlijke verpakking. Om dan na een lange reis uiteindelijk de inhoud ervan vorm te gaan geven: de pure chocolade – de zalige innerlijke puurheid die in ons allen leeft: het authentieke, het échte….

De eerste inwijding
Mijn moeder verliet ons leven toen ik 23 jaar was en zij pas 49 jaar. Ze koos voor zelfdoding… Haar weg naar dat keuzemoment was overweldigend omhuld door vele lichaamsklachten en diepe pijn die door de reguliere zorg niet verholpen kon worden. ‘Het zit bij u tussen de oren’ kreeg ze te horen… Het dragen van de pijn maakte haar moedeloos en wanhopig, waardoor ze, in mijn beleving, de meest verschrikkelijke – en heldhaftige keuze maakte. Ze liet ons allen met vragen achter. Er werd mij door mijn yogajuf de vraag gesteld wat ik ‘hiervan kon leren’… en ik wist eerst niet wat ik met deze vraag moest. Totdat het antwoord in de juiste tijd rees: ‘Als ik niet meer in de liefde leef, dan heb ik te gaan…’ Dit antwoord ontstond door het vele terugreizen over mijn eigen landkaart – en dat van haar. Zij maakte dat ik met extra daadkracht koos voor Léven, voor waarlijk leven!

De acivitatie door de dood
Haar dood had mij op mijn Levens Quest gezet: de taal van het lichaam en de psyche ontrafelen. Al van jongs af aan stelde ik het leven in de vraag, aanschouwde ik mensen van een afstand als een stil musje, kwetsbaar, verlegen en later heimelijk rebels en een eigen weg bewandelend – los van beoordelende ogen en de vele vormen van woestheid.

De keuze van mijn reclame opleiding bracht me op mijn 20e naar Amsterdam en was een verrijking vanuit het Friese dorp waar ik was opgegroeid. Het gaf mij een bron aan inspiratie, voeding en verdieping. Hier vond ik de rijkheid aan creatie, open mensen, theater en het avontuurlijke leven, maar ook yoga, bezinning en spiritualiteit. Na de dood van mijn moeder ging ik onbewust ‘hard’ leven: wegdrukken, doorgaan, totdat ik zelf ongepland zwanger werd. Mijn rug was ‘op slot’ geschoten tijdens een fotoshoot en de fotograaf bracht mij bij zijn bevriende acupuncturist en masseur Hans. Hij voelde een tweede hartslag in mijn pols!
De hele zwangerschap was ik bij hem voor het behandelen van mijn lagere rugwervels en instabiele bekken. Een zegen achteraf zien….
Ik werd moeder van een zoon. Na de bevalling kreeg ik een postnatale depressie: mijn eerste lichamelijke stilstand en psychische crisis. Zo kwam ik voor de eerste keer op de stoel bij ‘de peut’.

Oude wonden en gevoelde pijn blijven aankloppen
en zoeken een uitweg om gehoord en doorvoeld te worden.

De eerste kus in ontwaken
Ik voelde de diepe kwetsbaarheid én verantwoordelijkheid van een bezield jong leven, maar ook dat van mezelf. Er zat een lek in mijn begrenzing en iedereen ‘pakte’ schijnbaar zomaar mijn kind af, zonder rekening met mij te houden. De oude wonden uit mijn jeugd kwamen onder een vergrootglas. Het was een eerste kus in ontwaken. Zieke en zwakke mensen waren niet geliefd in mijn familieleven. Ik was de eerste die open ging staan voor therapeutische hulp om diep geslagen trauma’s te gaan helen. Er over praten was al helemaal niet mogelijk. Het was dan ook een eenzame weg. Dankzij mijn antroposofisch huisarts ben ik terug in mijn energetische bekken gekomen; mijn depressie werd met homeopathische korrels ondersteund, voor de borstontstekingen werd pure arnica erin geprikt en euritmie therapie en andere vormen van begeleiding kreeg ik om weer in contact te komen met mijn bekken, mijn basis, waar ik klaarblijkelijk helemaal uit weggeslagen was door de traumatische ervaringen vanuit mijn jonge jeugd.

Door de vele lagen van mijn inwijdingen heen (die later nog volgden) kon ik inzien dat de basis van mijn trauma een seksuele wond was, waar de eigen veiligheid uit het lichaam is geslagen, bij mij o.a. door ongewenste aanrakingen, verbale woede en binnenwalsende energetische blubberlaarzen in je heiligdom, soms in een flits – en door langdurige perioden die er zijn ingeslopen, in de onwetendheid en onschuld van een kind….
In mythologische vertellingen wordt dit het afrukken van je Zeehonden Zielenhuid genoemd… Wat het ten diepste verwond is je ware intimiteit met je creatie en manifestatie energie: het smoort stilletjes iets van binnen – totdat je het doorziet, inziet hoe het je onbewust inhoudt, afremt, blokkeert, om zo de diepere heling te gaan ontvangen – én opnieuw kunt gaan kiezen om te rijzen in je kracht waarbij je je energetisch Huis opnieuw Heilig gaat verklaren….. Dat werd mijn pad….

De tweede kus in ontwaken
Er volgde weer een ongeplande zwangerschap en ik gaf geboorte aan een dochter. De opvolgende postnatale depressie was diepgaander dan de eerste en ik stond voor acht maanden stil. Echt stil. Binnen een week na haar geboorte zat ik gebroken bij mijn ‘peut’ op de stoel. Deze dochter liet mij voelen hoe kwetsbaar een meisje is in de ‘grote boze wereld’. Daarbij werd ook dit tere kindje ‘gekaapt’ uit mijn handen, uit mijn hele energieveld… Ze raakte mijn eigen verwondingen nog dieper. Een tweede kus in ontwaken…. En de start naar een diepere heling…

Mijn therapeut Iet leerde mij babymassage toepassen (zij masseerde mij ook altijd) en liet mij huid op huid met mijn dochter slapen voor minimaal drie weken. Terugkijkend ben ik intens dankbaar voor dit voorval, want juist hierdoor zijn er innige banden in een ‘dikke gouden navelstreng’ gesmeed tussen mij en mijn dochter – waardoor ik in mijn schrijven regelmatig spreek over inwijdingen waar het hoofd niet bij kan, maar in een onderstroom wel degelijk iets veel diepers aanraakt.

Een jaar na haar geboorte nam ik ontslag bij het reclamebureau waar ik werkte, ging freelancen én een deeltijdopleiding aan de Rietveldacademie volgen. Mijn creatieve stroom wilde ik weer in haar vrije ‘wildheid’ ontdekken na een reclame-leven in structuren en marketingstramienen waar verkoop en omzet de boventoon voerden. Daarbij wilde ik kunnen kiezen om meer bij de kinderen te zijn en uitbreken uit het smorende stramien van een vaste baan. Kroontje & Ko Kinderkunst werd geboren: ik ging geboortekisten en eieren met een verhaal schilderen, toverde vanuit mijn naaimachine jutterstasjes, (verkleed)kleren, wigwams en zoveel meer…

Weer een jaar later verhuisden we terug naar Friesland naar een klein boerenhuisje met een grote stal om te gaan verbouwen. Een volle creatie buidel met ervaring in mij dragend om zo terug te gaan naar onze roots, om daar in zelfstandigheid mijn creatiewerk voort te zetten en de kinderen te laten opgroeien midden in de groene weilanden, de wilde bossen, stromend water, strand, wolkenluchten, heldere sterrenhemels en vooral meer ademruimte.
Of had ik dat zelf net zo nodig? Tja… Ja…

Er volgde een derde kus
Twaalf jaar na de geboorte van mijn dochter kwam ik weer lichamelijk helemaal stil te staan, ging wandelen door de blessure van Quinta, de pony van mijn dochter, als een magische truc van de spirits – om na een maand abrupt wakker gekust te worden door het doodsvonnis wat Quinta kreeg. Vanuit de diepe liefde voor mijn dochter wilde ik haar redden en ging openstaan voor healing op afstand. Haar willen redden werd mijn eigen redding…
Ik werd opvolgend dierentolk en energetisch healer – én ging mijn eigen innerlijke stem, mijn Oude Wijze, kristalhelder horen. Boodschappen rolden binnen en ik werd voor mijn eigen shit geplaatst. Hier moest ik doorheen. De spirits toonden mij rauw waarheidselixer en de paarden waren mijn spiegels in authenticiteit. (Over de kus van Quinta schrijf ik uitgebreider in het boek ‘In de Liefde voor je Wilde Hart’ en lees je er meer over in deze blog)

De leugen naar mijn hart werd blootgelegd, naakt op zielsniveau kwam ik te staan… Het was een roep uit de diepte…

Ik MOEST wel gehoor geven aan mijn heimelijke huilende wolven om op een dieper zielsniveau heling te laten gebeuren. Zo werkt klaarblijkelijk de hogere sturing die niet te begrijpen is met het hoofd. De Quest die gestart was door de dood van mijn moeder ging een verdiepende diepte in….

Ik werd in mijn diepere onderlagen getrokken, waar alles in de schaduw leefde wat ik eigenlijk had weggedrukt dankzij mijn tomeloze creatiestroom – die mij uit mijn eigen kern had getrokken. Teveel dienstbaarheid – het lek in de liefde, het lek in mijn innerlijk huis, mijn energiecentrale. Mijn wilskracht kreeg een U-turn. Van buiten naar binnen… Naar binnen… Op Huis Gaand…

Ik moest wel diepzeeduiken in ver weg gestopte oerpijnen en trauma’s, waar ik tot dan toe geen intimiteit op zielsniveau had kunnen toelaten. Mijn levensenergie stond stil. Mijn lichaam ging spreken, kristalhelder! De huilende wolven in mistige nachten kon ik niet langer negeren, ze jammerden liederen van de meest verzwegen pijnen in mijn hart, de goed afgedekte verwondingen in mijn zielenhuid – door velen niet begrepen. Tjee, hoe kon een ander mij ook begrijpen als ik het zelf niet eens begreep?

Ik voelde hoe mijn pijnlijke en gewonde hart wilde uitbreken uit mijn zelfgebouwde gouden kooien! Mijn Wilde Hart liet zich horen én voelen. De Oude Wijze in mij, La Loba (het Hoger Zelf) klopte keihard op mijn innerlijke deur. Dit hart wilde ademruimte!

Een spirituele Quest
De Oude Wijze en de spirits zetten mij op een Spirituele Quest, waar mijn intuïtie, helder weten en pure Zelf weer helemaal mocht zijn. Het gebeurde gewoon, ik moest wel luisteren, want anders ging ik nog vaster en krapper zitten. De weggedrukte delen in mij popten omhoog; net zoals je ballen onder water kunt drukken, die echter altijd weer omhoog schieten en boven het wateroppervlak uitploppen – met extra kracht! Mijn diepere onderwereld popte ook zo omhoog. Wegdrukken of negeren werd gewoon té zwaar. Overgave aan wat er door mij heen wilde komen was de enige weg naar rust en ademruimte…..

Mijn lichaam was ziek, alles stond stil, op non-actief, en ik wilde deze heling laten gebeuren, op mijn manier, voorbij reguliere gezondheidszorg. Voorbij alles wat anderen er ook maar van vonden – en zo gaf ik me over aan het pad wat zich voor mij opende…
Dankzij de vrouwen Agnes en Monique die mij hielpen met de genezing van Quinta (en mijzelf) ging ik kiezen voor de opleiding tot dierentolk om daarna opvolgend energiewerk te kiezen met o.a. Touch of Matrix. De meest dierbare mensen in mijn leven ‘eisten’ dat ik moest stoppen met dit nieuwe pad. Ze beschreven het als zwarte energie, hekserij en waanzin, terwijl ik juist net aan het Thuiskomen was dankzij het zuiver horen van de stem van mijn ziel en die van de dieren, vooral de paarden! Er ontstond naast de opening naar zelfheling een dieper inzicht in dat wat ik nu onze ware natuur en zielskracht kan noemen, en een besef van de mystieke sferen, meerdere dimensies en quantumvelden… Dit ontwaakte bewustzijn kon ik niet meer stoppen! Dat zou als het amputeren van lichaamsdelen zijn!

Er volgde in 2012 een scheiding en hierbij besefte ik ten diepste dat ik van mijn kinderen ‘reizigers’ maakte tussen twee werelden, twee huizen, waar hun dagelijkse leven in koffers werd gestopt – Werkelijk verscheurend…. Daarnaast had ik mij verstoten te laten worden uit relaties, verbindingen, (familie)systemen en sociale kringen waar ik niet mocht zijn zoals ik nu ontwaakt was, om deze eenzame en sacrale innerlijke reis te laten ontvouwen. Dit alles verscheurde me van binnen, maar ik kon niet anders…

Deze vorm van uitzuivering bleek ik nodig te hebben om mij de ademruimte en stilte te brengen die ik nodig had…. Intense rouwprocessen volgden om te laten gaan waar ik ooit liefde had gevoeld…. Want wat was nu nog liefde? Beperkende liefde toonde zich… Liefde met voorwaarden… Indammingen, gevraagde aanpassing om zo ‘in de geaccepteerde liefde’ te kunnen verblijven…

Hoe kan het dat mensen je durven te vragen om iets te stoppen? Om je ergens in te laten passen – in een box, een imago, een status Quo? Zijn ze zich er eigenlijk wel van bewust dat ze het aan het doen zijn? Nu weet ik dat dit de energetische dood is aan je waarachtige natuur… Waar kon ik zijn met alles wat er in mij gevoeld werd? Waar mocht ik écht zijn? Met mijn donker én licht, mijn dans en ontwaken?

Mijn zoektocht toonde mij de vele facetten van liefde in al haar vormen
Het werd een onzichtbaar kruimelpad waar het Wilde Hart mij meenam door oude liefdespijnen en zij toonde mijn buigingen voor de noodzaak van anderen (uit liefde voor hen), waar oude overtuigingen en aangenomen waarheden werden ont-kraakt, en vooral: alles wat ik wél voelde en ooit had gevoeld, van binnen gewaar was, maar moest verbergen om maar in het zogenaamde ‘systeem’ te blijven passen, om niet verstoten te worden, om maar geliefd en geaccepteerd te blijven. Het was door rauwe shit en bagger gaan… Dit is de weg van Zelfrealisatie dus… Op weg naar Zelfbevrijding…

Op het moment dat je er middenin zit weet je niet dat je deze weg bent gestart. Je kunt alleen maar gehoor geven aan iets binnenin je -Je gaat… En de antwoorden volgen vanzelf, in Kairostijd…. (de tijd voorbij lineaire kalender tijd). Het enige wat ik kon was luisteren naar de ingevingen, de stuurkracht van mijn Oude Wijze. Dit is het kruimelpad -Stapje voor stapje volg je je aangereikte voeding en stuurkracht…

Nu weet ik: Je hebt je onbegrepen te laten zijn in de ogen van anderen. Niets meer gaan verantwoorden, uitleggen of excuses geven. Je hebt de reis Al-Een te maken – Binnen in je… Je eigen Vision Quest te eren… Haar totaal heilig te verklaren…

Wat ooit een prachtige uiterlijke ‘vertoning’ was is langzaam afgestorven, laag na laag, via intens punnikwerk tot in de diepste grotten, verschroeiend, tot as vergaand… Niets is meer wat het ooit was. Alleen het nieuwe, bezielde, doordrenkt met het elixer van Wilde Hart kon nog door mij heen stromen…

Het gaat niet meer om mijn persona, zo voelt het… Of wat er ooit is geweest…
Het gaat om wat ik in het Nu ben, in elk moment, wat ik vanuit aandachtigheid licht en energie geef… Wat niet betekent dat het ‘oude’ totaal weg is, o nee… Ze komt nog regelmatig voorbij om via nieuwe reflecties verdiepende lagen te bevrijden en dit is als een schatgravend proces – een sprokkelpad…

Zo ben ik mijn eigen kronieken als het ware in een constante aan het herschrijven, verfijnend, belichtend…. Op deze wijze ontstaat alles vanuit een verwondering, vanuit een overgave aan iets groters, wat doorheen mijn ogen, adem, handen en handelingen wil stromen…

Mijn eigen ont-dekking: Het Wilde Hart is een Thuisbrenger
Het landschap waar ik naar uitbrak voelde eerst zo onbekend en onwennig, zoals een veulen voor het eerst een weiland in gaat. Ik had me te laten verdwalen, te laten vallen en vond steeds opnieuw de kracht om weer op te staan en door te gaan, want ik wilde (en moest) trouw beloven aan de fluisteringen die ik hoorde. Er was een grotere visie in mij wakker gekust.

Zo bracht ze mij thuis in mijn eigen centrum, mijn buikstem – en kon ik vanuit een adelaarsvisie zien hoe ik een Soulsurfer was geworden, die de dans met het donker niet meer schuwde om meer licht in mijn innerlijk huis te laten schijnen en haar helemaal te gaan bewonen.

Mijn Wilde Hart schonk me keer op keer de moed en het oervertrouwen als ik voor keuzes stond.
Ze liet mij het verennest bouwen om in neer te dalen in alle zachtheid met alles wat er in mij gevoeld en doorleefd wilde worden.

Het werd mijn veilige habitat om ervaringen te verteren tot wijsheid,
wat het elixer voor mijn innerlijk kompas werd.

Het Wilde Hart heeft mij op het pad van een Mysticus gezet, iemand die blijft onderzoeken en bevragen. Ze heeft een liefde aangewakkerd voor de mythologie, symbolentaal en de mysteriën van het Leven, mij als een gedichtenschrijfster in creatie gemaakt, als een danseres op het pure hartslied – en ze heeft mij mijn grenzen leren eren, ten volste, vanuit mijn eigen waarden, waar ijkpunten in een constante worden verfijnd…. Zij laat mij alles doorvoelen zodat ik vanuit eigen afstemming kan kiezen waar ik vanuit co-creatie geboortes aan wil geven…

Ze heeft me als een Poortwachter bij de deur van mijn innerlijk Huis gezet, mijn eigen Koninkrijk. In de overgave blijvend om dat wat door mij heen wil stromen heilig te blijven verklaren. Zij is mijn bezieling, mijn Muze, mijn grote liefde, mijn levensvuur, waarmee ik iets groters dien wat met ‘het hoofd’ niet te bevatten is. In constante doorgaande bewegingen en stromingen…

Ik kies voor deze verwondering – volg de kruimels op mijn pad…
Het onbekende ten diepste vertrouwend, in elke ademteug…
Want ik weet, de sturingen en ingevingen dragen de diepstgaande liefde…
En ik kies voor deze liefde…
Zij maakt mij zo nietig, innig dankbaar en stil…
Zij laat mij dansen in mijn eigen zalige wilde natuur…

We hebben allemaal vele verhalen in ons…
Verhalen van kracht naast pijn door afscheiding…
Verhalen waar liefde wil stromen,
waar tegelijkertijd ons hart ook bloedt…
Verhalen die verweven zijn,
zij die knooppunten aanraken
in de Matrix van het leven zelf…

We zijn zoveel meer dan een verhaal…

Ik gun jou ten diepste dat de rode draad van het Wilde Hart je wezenskern ten volste vult in déze overvloedige aanrakingen, rijk aan haar liefde, waarmee jij je eigen kronieken kunt schrijven met het rood vanuit je eigen liefdesbron, jouw bezielde natuur….

Het zal fonkelende glitters vrijlaten…

In deze liefde,
vanuit mijn Wilde Hart,

Siska

In de mythologische vertellingen zijn onze ondergrondse en weggedrukte delen in de psyche van een mens de botten van de wilde wolvennatuur; onze intuïtie, helder weten en gewaarzijn; onze instinctieve natuur waar we geen gehoor aan kunnen geven door wat voor omstandigheden dan ook.