‘I have a dream’

Ik voel de intense drang om het leven ten volle te leven nu ik weet waar het om draait: overgave aan dat wat er is, zodat het kan stromen, wat ik met intenties laat stromen zonder in te vullen, vrij van oordelen, juist vol verwondering.

Ik voel een diepe onvoorwaardelijke zelfliefde door mij heen stromen die doorstroomt in alles om mij heen. Door deze liefde, deze acceptatie, dat het leven werkelijk schatten in zich draagt als je het durft te zien, dat ik goud ben; dit zie ik dit ook in alles en iedereen om me heen. Gelijkwaardigheid in alles, niet minder, niet meer. We zijn allemaal kleine deeltjes in het grote geheel, allemaal met elkaar verbonden.

Nu ik dit besef en dit zo leef, verandert mijn kijk en beleving naar mijn verleden. Het wordt alsmaar herschreven. Zo voelde ik in het begin veel pijn, verdriet, afstoting, er niet toe doen en gaf daar anderen de schuld van, onbewust.

Mijn leven was een worsteling om een weg te vinden in tegenstrijdige gevoelens, juist niet durven voelen en vooral de schone schijn leven, dat alles ‘koek en ei’ is met een dikke vette glimlach op het gezicht, terwijl ik me van binnen verscheurd en onbegrepen voelde….

Het werd een ont-wikkeling naar het besef dat zij niet beter wisten (en weten) en ik toen ook niet. Het is een gegeven. Punt.

Oogkleppen zijn afgegaan, het is een kolkende verbindende massa. Drie jaar terug kreeg ik een burn-out nadat ik een jaar daarvoor uit mijn relatie was gestapt met 2 kinderen van 13 en 15 jaar. Door alle verzamelde kennis en nieuwe inzichten was ik verdwaald in de kolkende massa van ontwaken. Ik wist niet meer wat voor en achter was. Het was als een diepe donkere grot vol draken en demonen waar ik in gevallen was. Hier diende ik ze in de ogen aan te kijken en naar hun verhaal te luisteren, ze te omarmen in liefde en de acceptatie dat ze bij mijn leven hoorden. Er tegen vechten kon ik niet meer.

Kluwen garen in de knoop, welke alleen met zachte hand en veel geduld ontrafeld konden worden. Deze burn-out noem ik een diepgaand transformatieproces. Alle kennis die ik had verzameld ging nu door mijn ziel. Ik doorleefde de kennis, het werd een innerlijk weten. Het werd stil in mij.

Het was een periode van diep verdriet, loslaten, vergeven, aanvaarden, vallen en weer opstaan, vol openbaringen, tranen van geluk door de alsmaar nieuwe openbaringen. In een sneltreinvaart herschreef ik mijn verleden alsmaar weer opnieuw. In een vogelperspectief boven mijn geleefde leven hangen, dots verbinden, koorden en verbanden zien, het mozaïek van mijn leven aanschouwen. Totdat ik op een punt kwam en tegen mezelf zei: Nu is het genoeg!

Nu ga je voorwaarts! Niet meer achterom kijken! Wat geweest is, is geweest!

Ik beëindigde mijn bedrijf Kroontje Ontwerp na 15 jaar om ‘het oude’ af te sluiten. Mijn ‘oude manier’ van werken met wortels in mijn oude bestaan. Ik moest gewoon stoppen om schoon schip te maken. Vanuit hier ging ik solliciteren naar een vaste baan, dat zou me rust brengen, dacht ik. Echter bleek dat ik voor elke baan ’te goed’ was, ik zou nooit ergens lang blijven werd me keer op keer verteld. Hier was ik echt verbaasd over, want ik had altijd het gevoel gehad ‘niet goed genoeg’ te zijn, wat als een afwijzing voelde en nu was het omgekeerd met óók een afwijzing. Hier heb ik uiteindelijk hard om kunnen lachen! Het was een dankbaar proces.

In deze zelfde periode had ik een kunstwerk ontworpen wat in Balk mocht komen te staan de hele zomer. Ik had net een bijstand uitkering, werd begeleid door een aantal coaches die me met mijn ontwerp naar Herma Bovenkerk stuurden, eigenaresse van het Beeldhouwcentrum in Koudum, mijn geboortedorp. Herma vroeg mij waar de paarden in het ontwerp heen gingen. ‘Ik ben het paard’ zei ik, ‘ik rijs in mijn nieuwe kracht, in het Nu, net zoals paarden in het leven staan.’ Herma zette mij in de deuropening van haar winkel. ‘Waar ga jij heen? Of blijf je hier staan?’. Ik kon niet anders dan midden op de straat te gaan staan met mijn armen wijd open, op een drukke zaterdagmiddag in mijn geboortedorp waar ik liever niet was…. ‘Daar waar je ooit bent gestopt kun je alleen de draad weer oppakken Siska’. Ja, ik besefte dat ik mijn verleden had willen verstoppen, wegdrukken, het gevoel wat ik heb ervaren in dat dorp, wat ik heb toegelaten door onwetendheid, wat mijn hart diep had beschadigd en zo heb ontkent. Diep verdriet mocht eindelijk ontladen.

Na dit moment van intense openbaring ben ik naar het graf van mijn moeder (lees hier het verhaal) gegaan. Zij is door zelfdoding uit haar leven gestapt, ik was 24, zij 49 jaar. Ruim 20 jaar verder en ik mis haar soms meer dan ik besef. Heel lang heb ik bij het graf gezeten, in gesprek met mezelf en haar. Omarmen wat er is geweest. Alles hoort bij mij, heeft me gebracht waar ik nu sta en ik heb zelf de teugels in handen. Als ik wil rijzen, net als mijn kunstwerk, dan dien ik helemaal te geloven in mezelf, mezelf toestemming geven om nu het leven te leiden wat ik kies, omdat ik niet meer anders kan. Wat anderen dan ook maar mogen denken, gedachten hebben alleen kracht als ik ze voeding geef. Ik heb een keuze. Mijn eigen geluk is nu de allerbelangrijkste pijler in mijn leven. Ik ga het kunstwerk leven! ‘De zwarte parels’, in de pijn de schatten vinden.

De gesprekken met coaches, headhunters en uitzendbureaus brachten me meer en meer bij de kern van mijn kwaliteiten. Hier besloot ik een nieuwe start te maken. Het werd een nieuw bedrijf onder mijn eigen naam ‘Siska Kroondijk’. Hier wilde ik de nieuwe Siska 2.0 de wereld in laten stralen. Vanuit mijn nieuwe energie creëren vanuit mijn hart, als designer en fotograaf, met de energie van beeldend kunstenaar.

De vragen kwamen op: Wat wil je dan wél zijn? Waar wil je heen? Wat is jouw werkelijke missie? Wat zijn jouw talenten en skills? Hoe ga je dit vormgeven? Ik vond het best eng om de nieuwe Siska te laten zien, maar wonderbaarlijk kreeg ik klanten op mijn pad die juist met me wilden werken vanuit mijn nieuwe visie, waardoor ik me gesterkt voelde in mijn keuze.

Mijn pad was blijkbaar nog niet helder genoeg. Ik moest de zomer van 2015 mijn huurhuis uit, wat als een mokerslag aan kwam, maar ik ook als een kans ging zien! Ik startte een zoektocht naar waar ik dan wel wilde wonen, wilde landen, in een huis waar ik echt mijn thuis kon maken. In een ruime cirkel rond Balk heb ik woonplaatsen afgewogen en huizen bekeken.

In deze zoekperiode werd mijn hondje Gigi heel erg ziek. Hij wilde niet meer eten en lopen. Ik haalde op mijn gevoel vertrouwend Elisa erbij, zij is dierentolk en energetisch genezeres. Gigi zou mij loslaten, mij vanuit de andere kant gaan begeleiden. Ik had nu grote stappen te zetten, zijn taak was klaar in dit leven.

‘Dieren zijn helers, ze geven zich voor het welzijn van hun baasjes (en het gezin). Als we dit durven zien, kunnen we de geschenken gaan ontvangen’

Ik heb zoooo gehuild, ik kon door de grond zakken voor mijn gevoel. De boosheid, het gaan missen, het waarom, de immense liefde die ik voor hem voelde… De flashback hoe hij destijds na mijn scheiding mijn leven binnen kwam. Hij bracht mij naar buiten, de natuur in (ja, wie laat wie uit…) waar ik innerlijke rust vond en mooie mensen ontmoette met mooie gesprekken. Het besluit van Gigi had ik maar te respecteren. Hem hier in dit leven willen houden zou egoïstisch zijn. Ik diende te gaan vertrouwen op de volgende stap, hoe mistig het ook om mij heen was. (Het is de dood in de ogen kijken, het diepe besef wat iemand voor je betekent in je leven, de werkelijke liefde voelen)

Hierdoor kon ik echt elk huis en elke nieuwe woonplaats meenemen in mijn zoektocht. Zelfs de binnenstad werd een optie, zonder wandelgebied voor een hond. Totdat ik een huis in Balk toegewezen kreeg. Ongeloof, zou het dan toch anders kunnen? Het moment dat ik de drempel van het huis overging voelde ik warmte, een deken van geborgenheid. Ja, dit was het! Ook al was het kleiner en diende ik werkruimte in te leveren, dit was mijn nieuwe plek! Gigi kon blijven in dit leven! De keus liet ik aan hem… En wonderbaarlijk, hij genas in een rap tempo. Ik heb mijn spring in het veld weer terug, de deugniet, de altijd enthousiaste krullenbol, boordevol energie. Hoe bijzonder is dat?

‘Als je durft los te laten en op de flow van het leven mee durft te gaan, kun je kadootjes gaan uitpakken’

De zoektocht bracht me dus uiteindelijk terug in Balk. Het deed me beseffen hoeveel waardevolle mensen ik hier om me heen heb. Mijn kinderen ook. Ik woon niet alleen, we zijn een mengeling van meerdere personen en álle belangen dienen mee te tellen op de weegschaal van afwegingen. De kinderen hadden ook een droom om eventueel ergens anders te gaan wonen. Ook zij hebben rust gekregen, het zoeken is voorbij, hier is het honk, het thuisfront, zowel bij mij als bij hun vader, alles in de buurt, hun sociale leven, om vanuit hier juist te gaan uitvliegen de wijde wereld in.

In de tuin van ons thuis staat mijn kunstwerk ‘De zwarte parels’. Alles klopt. Hier ga ik rijzen in mijn kracht en geef het kunstwerk de titel ‘Today I rise’. Mijn missie is om anderen te inspireren ook in hun kracht te komen staan, zonder weerstanden je eigen licht durven laten stralen. Hier een prachtig uniek Haute Couture jas voor maken, hun identiteit in het juiste beeld en woord kneden.

Echt, ik hou van mijn werk, het voelt niet als werk, ik leef mijn passie en dat stroomt door elke cel!

Ook leef ik voor twee, ik neem mijn moeder mee op mijn reizen, we lachen naar elkaar als ik omhoog kijk naar de sterren waar zij nu straalt. Hier voel ik me trots en leef de afspraak die ik destijds na haar dood met mezelf heb gemaakt: jij gaat voor de liefde, de echte liefde Siska. Als je ooit voelt dat jouw leven pijn gaat doen, dan kruip je niet in je schulp, maar breek je uit oke?! Dan ga je in je kracht staan. Dat is wat ik nu doe, ik kies ervoor om het leven ten volle te leven, vol overgave, als de Krijger voor het licht, de Rebel, niemand kan me omver blazen als ik diep geworteld in mijn bestaan het leven ten volle leef.

Het liefst neem ik jou mee op dit grootse avontuur van het leven. Ga je mee? Lees mijn blogs en laat je inspireren…