Het geheim van diep verborgen wonden

Zeehondenhuid, zielehuid – van Clarissa Pinkola Estés uit ‘De Ontembare Vrouw als archetype in mythen en verhalen’

Als we bestolen zijn van onze zielehuid zijn we bestolen van onze wilde ziel, onze wilde natuur. Het heeft diepe wonden geslagen en zolang we deze wonden niet erkennen en laten helen, zullen we steeds opnieuw gewond raken. We hebben wijsheid nodig om het pad naar onze wilde ziel terug te vinden, maar als deze wijsheid ontbreekt, blijven we slachtoffer van een onvoltooide inwijding. Als wij in de onvoltooiing blijven, kunnen we onze wonden niet verzorgen. Ze blijven elke keer opnieuw opengaan, soms met een harde ruk worden we weer geraakt in de oude pijn…. We worden zo koud, we verteren in de radeloosheid….

In de mythische vertelling ‘Zeehondenhuid, zielehuid’ is het meest duidelijk wat er gebeurd als je uit je eigen zielskern wordt gehaald en jezelf, je eigen identiteit, kwijtraakt door de behoeften van het ego gaat vervullen (in het verhaal vertegenwoordigd door de archetypische man).

In het dagelijkse leven: meer gefocust zijn op de behoeften van een ander, ieder ander, dan je eigen behoeften. Het kan op een gegeven moment zo je reserves leegzuigen (als een melkkoe) waardoor we onze tijd laten stelen. Ons lichaam reageert op noodkreten van iemand anders, alsof de uiers van de koe al melk gaan geven.

Clarissa: Wees geen melkkoe meer. Trek je bronzen BH aan. Zorg dat je op huis aangaat.

We kunnen onze huid ook in een verwoestende en verkeerde liefde verliezen, maar ook in een innige en goede liefde. Het is niet zozeer de goedheid of slechtheid van een persoon of ding die ertoe leidt dat onze zielehuid gestolen wordt, het is DE PRIJS die we ervoor moeten betalen. Het is wat het ons kost aan tijd, energie, waarneming, aandacht, wachten, motiveren, instrueren, onderwijzen, oefenen….

Het opnemen van geld van onze psychische spaarrekening

Het gaat niet om de energie-opnamen zelf, want deze vormen een belangrijk onderdeel van het geven en nemen van het leven. Maar het is het negatieve saldo dat het verlies van de huid en het verbleken en verflauwen van je scherpste instincten veroorzaakt. Het is het gebrek aan nieuwe stortingen van energie, kennis, erkenning, ideeën en opwinding dat je het gevoel geeft dat je psychisch wegkwijnt.

We hebben echter, vooral in deze tijd, behoefte aan onze eigen habitat, de plek waar we helemaal onszelf mogen zijn, met al onze verwondingen en deze werkelijk gaan zalven met heling door ze hier te omarmen. Zoals in het verhaal het afdalen naar de diepte van de zee terugkeren staat voor het afdalen in je essentie, je werkelijke behoeften en deze weer gaan voeden. Het vult je energieschaal.

Sprookjes, mythen en sagen dragen de oude wijsheid in zich

Voor het herstel hiervan hebben we wijze vrouwen (en mannen) nodig om deze beschadigingen weer te herstellen. Echter missen we deze wijsheid in onze familiekringen en directe omgeving en blijven we hangen in onze verwondingen.
Echter zijn de oude sprookjes, mythen en sagen, verhalen boordevol archetypische aanduidingen voor ons een leidraad, een soort van lichtje, om de weg terug te vinden naar het herstel van onze zielehuid. Ze nemen ons mee naar ons onderbewustzijn, naar kennis die reeds in ons zit, naar onze ruimdenkende fantasiewereld, waar alles mogelijk is, het grootse dromen, het ‘wat als het mogelijk zou zijn’ gevoel. Het zijn de verhalen die een lichtje ophouden om onze weg naar huis terug te vinden. Hier worden woorden gegeven aan de pijn die we zelf ook voelen, we herkennen ons in de personages, zij die ons tonen welke stappen gezet kunnen worden.

Dansend zijn we de weg kwijt geraakt

We beginnen altijd met onze pels (onze zielenhuid intact en compleet) dansend aan onze reis in dit leven. Iedereen raakt op zijn of haar eigen manier deze huid kwijt. Het gaat erom om deze huid opnieuw te vinden. We kunnen dit ook allemaal zelf. We voelen het in de onderstroom in ons, in de diepe wateren die altijd voelbaar zijn, maar zo weinig gehoord. We hebben niet geleerd om naar deze fluisterende onderstroom te luisteren of hoe er naar terug te keren.

Het onbevangen kind in ons

Het onbevangen kind in onze jeugd liep nog te dwarrelen, zag de magie in het zoeken en het vinden van natuurschatten. We hebben eikeltjes en besjes verzameld, hutten gebouwd, onze fantasie rijkelijk uitgeleefd.
We bezaten een tomeloze energie waar altijd wel een spel te bedenken was.
We dwaalden door de velden en vonden ons in van alles.
We droomden groot en voelden dat we de sterren van de hemel konden plukken.
We trokken ons van niemand wat aan, we zongen onze liederen zonder ons af te vragen of het zuiver was.
We oefenden iets net zolang totdat we het konden, zoals fietsen, schaatsen en klimmen, maar ook torens bouwen, puzzelen en knutselen.
We werden aangemoedigd het steeds opnieuw te gaan proberen.

Opgeven was geen optie……

De dualiteit aan de oppervlakte van de wateren

Totdat het er opeens wel toe doet, het gemeten worden aan anderen, de verschillen gaan ontdekken. We kijken naar onszelf en vragen ons af waarom de een beter is als ons, wat een ander zo mooi kan en wij niet. Er borrelt jaloezie, we worden gestraft om iets wat we niet kunnen, we worden gewezen op onze fouten.

Complimentjes ontvangen omdat we gewoon het leven voluit leven en experimenteren wordt afgedaan als roekeloos gedrag….. En zo groeien we kleiner, we luisteren meer en meer naar de (in onze beleving) wijze grotere mensen om ons heen en eigenlijk stagneren we in onze groei. We laten ons stagneren in onze groei. We hebben geen voorbeelden om het anders te gaan doen.

Degenen die het doen, de waaghalzen krijgen vele oordelen over zich heen geworpen, iets wat wij willen vermijden. We zijn kuddedieren en willen ons veilig voelen. Het pubergedrag in ons heeft sommigen losgerukt van vaste kaders en een vastgebonden opvoeding. Als het niet zichtbaar was deden we het wel stiekem, de heimelijke rebelse daden om het leven verder te ontdekken, op zoek…. naar wat eigenlijk?

De denkbeeldige veiligheid

We denken en verlangen dat we veilig zijn in het gezin, in onze familie. Zij zijn het die we als kind als leider volgen, ze leven ons voor. Wat als het daar ook niet veilig is en je vooral boodschappen mee krijgt die je ‘niet goed genoeg’ laten voelen? Waar je gestraft wordt en nauwelijks of niet beloond, waar je alleen gewezen wordt op wat er ontbreekt en niet op je potentiële krachten? Hoe veilig is dan de grote wereld?

Dan is werkelijk groeien een hele moeilijke taak. Dan ben je zo op zoek naar goed genoeg zijn, dat je altijd maar in dienst bent van de ander, omdat je ziet dat anderen dat ook doen. Het wordt je voorgeleefd. Zij pruttelen en klagen ook, het zal bij de levensstijl horen…
Je wordt omhuld met de gekleurde glazen (en niet stromende energie) van een ander.

Het maakt je hart harder, je voelt steeds minder, of je voelt juist van alles en kunt het met niemand delen. Het bij iedereen verschillend.

Zo ervaart ieder kind in een gezin de opvoeding ook anders, wat betekent dat we nooit voor een ander kunnen uitspreken of iets erger, minder of aanstellerig is. We kunnen gewoonweg niet invullen wat een ander bij iets zou moeten voelen. Alleen jij weet wat er in jou omgaat, wie jij werkelijk bent.

Hiermee is het dus juist ook belangrijk dat je zelf ontrafelt wat er werkelijk bij je speelt. Je eigen gevoelens niet meer weg rationaliseert, wegpoetst, verstopt, niet erkend, niet wil horen, omdat de wereld dat om je heen dat juist ook al doet.

Niemand anders dan wij zelf weten wat er werkelijk in ons borrelt.

Je eigen weg gaan zoeken

Af en toe is het echter fijn om de opgezette gekleurde glazen eens af te zetten, een andere kijk te gaan proberen, vrij van oordelen te zijn over nieuwe wegen die bewandelt kunnen worden. In de verwondering van het leven te stappen. Proeven aan nieuwe smaken, horen van nieuwe liederen, het opsnuiven van nieuwe landschappen. Zie deze nieuwe weg als een berg die je kunt beklimmen, een slingerend bospad inslaan zonder dat je weet wat je eindbestemming is. Zoals in sprookjes het donker altijd staat voor pijn, de held de oplossing en bevrijding vindt om een eigen niet erkende kwaliteit te gaan aanboren, zo zit ook ons eigen leven in elkaar. In sprookjes wordt er ook vaak verdwaalt, raken we van het pad en gaan we met de verkeerde persoon mee.

Ons eigen thuis – onze habitat

Dieren hebben hun eigen habitat, hun holletje nodig. We weten dat als dieren hun eigen habitat verliezen het rampzaligste is wat een in vrijheid levend schepsel kan overkomen. Zelfs in dierentuinen word het voor hun aangelegd.

Wij mensen hebben onze habitat ook verloren.

We verlangen naar rust en kalmte, naar een plek om even los van alles te zijn. We zoeken het in een vakantie, waarbij we echter vaak stressvoller terugkomen dan dat we erheen gingen. Of het gevoel van ontspanning is als sneeuw voor de zon verdwenen als we weer thuis komen in ons dagelijkse ritme.
Voor onze ziel is een vakantie geheel niet te vergelijken met een habitat wat staat voor ons toevluchtsoord.

We verlangen naar kalmte, even alleen zijn. Het is dan ook niet te vergelijken met het gevoel van eenzaamheid. Eenzaamheid is het gemis van een thuis, het warme nest, waar je je geborgen en gehoord voelt, waar alles mag zijn. Juist daar kun je alleen zijn.

Verhalen laten je je moed weer aanraken, je vind er wilskracht om je eigen nestje weer te gaan bouwen, om je verloren huid weer aan je lijf te gaan rijgen. Verhalen zijn werkelijk helende zalven voor onze ziel.

Voor mijn gevoel zijn we wel uitgeleerd in de belerende lessen en het wijzen op wat we allemaal juist niet goed hebben gedaan, de misstappen en verkeerde keuzes die met kracht nog eens in onze huid worden gewreven. Het dient echt niemand om dit te blijven doen.

Onze eigen noodzaak gaan vinden

Het is noodzaak om nu tijd te nemen voor zachtheid en koesterende warmte van het haardvuur, waar we mogen spinnen, cocoonen en nieuw zaad mogen laten ontspruiten.
Hier is geen strijd en hier is geen tijd.
We nemen de tijd tot ons.

We maken vruchtbare mest van onze zieleroezen, daarmee voeden we nieuw gevonden gronden waarop we ons zaad zullen strooien, in onze tijd, in ons seizoen. Wij weten dat het zal uitgroeien tot ontelbare vruchtbare bossen.

Het mythische verhaal ‘Zeehondenhuid, zielehuid’ is de basis voor Soul Sis★Stars en mijn training ‘Wat als dit liefde is’

De waarheid zal je bevrijden!

Als je erkend dat je gewond bent, het geheim bevrijd in een veilige ruimte, dan kan je heiligheid in je vrouwelijkheid weer gaan stromen!

Mijn eigen vele transformerende reizen via de vele trainingen en cursussen en als meest recent ‘De Gewijde Reis’ omtrent mijn oerwond waarin ik ben ingewijd in de allesomvattende liefde in de baarmoeder van Moeder Aarde, brachten mij thuis en heelde mijn zielehuid. Het heeft me doen beseffen dat mijn oerwond mij juist naar deze liefde heeft gebracht; mijn pijn heeft mij thuis gebracht!

De oerwond is niet alleen van mij, zij wordt gedragen in de vele vrouwenlijnen, zo ook in de lijn van mijn moeder en haar moeder en zoveel verder terug. Het draagt ‘de liefdeloosheid toestaan‘ om de verlangens en begeerten van een ieder ander te vervullen. Als er dwars door je zielenlichaam is geprikt ben je diep gewond. Je bent ont-eerd. Het gaat om de seksuele energie, de kundalini energie, waar ons creatieve vuur mee verbonden is, ons levensvuur….

Hoe kun je voluit leven als je hierin beschadigd bent?
Hoe kun je openen als je je hier niet veilig voelt?
Hoe kun je openen als er diepe angst onder ligt?
Het onteren van de vrouwelijkheid ebt door in alle andere gebieden in het leven.
Het is tijd om onze vrouwelijkheid opnieuw te gaan eren!

De eerste stap om onze heiligheid terug te nemen is onze grenzen gaan bewaken, in de liefde voor onszelf!
Alles is doordrenkt met de liefde! Het begint met onszelf te gaan lief hebben! Hebben we dit ooit geleerd?

Wij zijn het zelf op wie we zo lang hebben gewacht!

Niets meer verlangen van ieder ander, juist onze eigen wonden gaan verzorgen, daar hervinden we onze kracht en het innerlijk vuur wat ons daadkrachtig stappen laat zetten in ons eigen leven! Het kleine kind in ons roept om deze heling, zij wil zo graag terug naar onze eigen moederschoot en gekoesterd en gehoord worden.

Wat Als dit Liefde Is is daarom een transformerende reis, waarbij jij leert om lief te gaan zijn voor jezelf, zacht te gaan zijn voor jezelf, hoe  je vanuit je hart kunt spreken, je innerlijke stem kunt verstaan, de universele wetten en spirituele sleutels voor (liefdes)relaties toepassen, begrenzen in je Ja en je Nee, je energieveld reinigen en opladen, werken met Tarotkaarten, Access Consciousness tools, en nog zoveel meer!

Je krijgt in 6 blokken de inspirerende lessen en verdiepende verhalen erbij om de kennis nog meer te verdiepen.
Hierbij steun ik je in deze reis met persoonlijke coachingcalls, de geheime facebook groep, privéchats en email.
De live dagen zijn een heerlijke warme deken voor de fundering in het begin en het uitvliegen als afronding na de 6 weken.

Jouw leven zal voor altijd anders zijn! Jij hoeft alleen maar gehoor te geven aan het kind in je wat roept….

Ik zie je graag – in liefde – Siska