Er was eens…….. En ze leefden nog lang en gelukkig…

Dat is heel kort de eerste gedachte bij een sprookje. ‘Sprookjes bestaan niet, het is een verzinsel, het geluk komt mij en jou niet toe. Blijf jij naar fantaseren, de wereld is keihard…’ hoe vaak horen we dit wel niet?

In mijn beleving bevatten de sprookjes JUIST de essentie van het leven. Het zijn vertellingen uit de oude oerwijsheid, de bron waar mensen nog afgestemd waren op hun intuïtie en innerlijke wijsheid. Zij zijn het ‘oude tijdperk van verwijdering’ overgedragen naar deze tijd, om de ware betekenis weer te openbaren.
Deze vertellingen en mythologische verhalen ondersteunen je om het leven in een veel breder perspectief zien en geven inzicht in wat de boodschap van pijn, verdriet, afscheiding en liefdeloosheid in zich draagt. Sprookjes bevrijden je uit oude verhalen die je niet meer dienen. Zo kom je thuis in je innerlijk huis en verlicht je opnieuw alle kamers.

Elke hoofdpersonage beleeft het kwaad in de vorm van bijvoorbeeld heksen, wolven, draken en boze stiefmoeders. Ze hebben een zware weg te gaan. Uiteindelijk komt het goed, het gewonde kind in zichzelf wordt genezen en vind de liefde van het leven. Het sprookjesverhaal bevat zoveel metaforen die het leven ons dagelijks aanreikt.

De boodschap van het kwaad en duister

Zoals de Innerchild kaarten beschrijven: ’De wolf komt voor in veel kinderverhalen en heeft meestal de personificatie van negativiteit, slechtheid, duisternis en dat wat ons probeert te verslinden en te doden. Ook wel vergeleken met de duivel. Het Engelse woord voor slecht is ‘Evil’, omgedraaid ‘live’ en ‘Devil’ is omgedraaid ‘lived’. Het woord heeft dus twee vibraties in zich. De sprookjes geven ons boodschappen over de duistere schaduwzijden van het leven. Ze laten de strijd zien van het menselijk ego, als deze op zoek is naar balans en begrip in het fysieke universum. De schaduwkant wordt bij weerstand steeds krachtiger en maakt meer kapot. Als we de aanwezigheid van de schaduw accepteren en van de mysteriën van de schepping durven toelaten mag het licht in onszelf gaan groeien.

In het donker of de lelijkheid van de menselijke natuur ligt het zaad van waarachtig spirituele integratie. Genezing kan de menselijke ziel bereiken, wanneer deze de duisternis samen met het licht accepteert en in elkaar doet overgaan. Als we onze heelheid belonen, inclusief niet loslatende gedachten, ingebeelde schaamte, de schijnbaar onvergeeflijke fouten, dan zijn we niet langer het slachtoffer van onze angsten. We worden dan spirituele leerlingen en ingewijden op het hogere pad van de kosmische evolutie.’

Als ik mijn leven tegenover de essentie van sprookjes zet, herken ik er juist heel veel in. Dan zijn de personen die mijn leven binnen wandelden alleen maar de grote boze wolven om mij lessen te leren in het vertrouwen van mijn hart, om mijn kracht te laten aanwakkeren, mijn eigen wilde wolvenhart wakker te kussen. Ze hadden een rol in het toneelstuk wat ‘mijn leven’ heet. Het gaat er alleen maar om wanneer ik de plek inneem als hoofdrolspeelster op het podium van mijn leven, dat ik ook de regie in handen kan nemen en kan bepalen of ik de wolven van buitenaf nog kracht blijf geven, oftewel welke aandacht ik de pijn nog geef, of mijn eigen innerlijke wilde wolvennatuur ga vertrouwen.

Het gaat erom om voorbij je eigen angst je eigen moed en daadkracht aan te boren om de volgende stap te zetten, de weg naar je eigen geluk en tevredenheid, in je sprookje, op je eigen podium. Geluk en tevredenheid volgen door actie.

In alle sprookjes zal het kwaad niet blijven overheersen, want het is geprogrammeerd tot zelfvernietiging: de wolf in Roodkapje en de drie kleine biggetjes, de boze heks in Hans en Grietje, de boze koningin in Sneeuwwitje en de reus in Jacob en de Bonestaak sterven allemaal.

Je geneest (het doden van de wolf) als je je niet meer verbergt, als je je kwetsbaar durft op te stellen in je imperfectie. Het gaat hier om zelfaanvaarding, om het goede en het minder goede in jezelf, het lagere en hogere zelf. Je kunt dan patronen van liegen naar jezelf én anderen 180 graden omdraaien, compassie en begrip gaan tonen, bij scheiding harmonie en samenzijn gaan zaaien, bij pijn en mentaal leed gevoeligheid gaan aanreiken, alles recht uit je hart. De vriendelijkheid en oprechtheid naar jezelf geef je zo door aan de mensen om je heen.

Dit is jouw hartslied, jouw essentie, jou ware natuur.

Bij rood kapje staat de kleur rood van haar mantel voor de wil en van vuur, het symboliseert de eerste fase van spiritueel avontuur en mentale kracht.

De wolf die in het bos op de loer ligt staat voor het duistere en nog onbekende aspect van het bewustzijn en voor de verleiding om af te dwalen van het hogere pad in het leven. De wolf is het teken van de niet-sociale neigingen in ons en verschijnt in diverse vermommingen, zoals de boze heks, de boze koningin, de kwade reus, de gemene stiefmoeder.

In de dochter (roodkapje), moeder (die haar op pad stuurt) en de grootmoeder zien we de expressie van de drievoudige godin – de maagd, de moeder en de oude vrouw (de Oude Wijze).

Roodkapje wordt onderweg verleid door de grillen van het leven, zoals de wolf haar steeds een beetje meer van haar eigen pad verleidt. Ze leert van haar fouten en vergissingen.

De boswachter die Roodkapje en haar moeder herboren laat worden, staat symbool voor de mensheid in zijn algemeenheid, die de individuele ziel vrij laat.

Wat Roodkapje in het sprookje beleeft draagt als boodschap in zich dat je mag open staan voor het avontuur wat het leven je aanreikt. Over grenzen heenstappen die door culturele normen zijn gesteld. Ook al voel je je af en toe verloren in het duister. Als je het duister betreedt zal je opnieuw het licht gaan zien (herboren worden). Het leven juist als een spel gaan zien, als een gelegenheid om te spelen, dan zie je ook de kansen. Het is de creatiespiraal waar je blijft groeien vanuit weten en nog niet weten, altijd in een groeiende en uitdijende golf.

De kaart Roodkapje is bij de Inner Child Kaarten de plek van de Dwaas, de som van de hele Grote Arkana, want Roodkapje stelt de geest voor van het kind in ons, dat het verlichte pad gaat bewandelen van het verhoogde bewustzijn. Ze is gestuurd door de Aarde-moeder, met als bestemming de hereniging met de Grootmoeder van de Universele Wijsheid. Het is zowel moedig als vernederend om het masker van de Dwaas te dragen en de weg van het onbekende te gaan. Echter door het proces van de wedergeboorte, het huid vernieuwen, de leven-dood-leven cyclus, laat je eigenheid en intuïtie weer tevoorschijn komen.

Leef het leven zoals het zich aandient, laat de magie en de vreugde je dagen binnenstromen, zo voel je het wonder van het leven overal om je heen.

Alles wil ons naar de ware liefde brengen, hoe pijnlijk het soms ook voelt.
Juist daar liggen onze zwarte parels om te gaan rijzen in onze kracht.

In liefde,

Siska