De winterdip voorbij, of vlieg je in een voorjaarsdip?

De afgelopen jaren heb ik geleerd om met de seizoenen mee te surfen, zoals in het sjamanisme al zo lang wordt gedaan, waardoor winterperiodes bezinningstijden zijn geworden.

In vroeger tijden aten we de groenten van het seizoen en zaten we met z’n alles om de vaak enige warmtebron in de winterse kou. Men kon niet anders dan in het holletje kruipen en op het ritme van de seizoenen meegaan. In een training waar sjamanistische wijsheid werd gedeeld hoorde ik dat we vanuit de zon geen lichtkracht meer krijgen en dit juist mogen eren. Hier naar gaan leven en onze energie richting de kerst en januari gaan doseren door de behoefte van je lichaam juist te gaan respecteren, voorkomt een uitputtingsslag op je hele lijf en bewaakt je voor een winter- cq voorjaarsdip. Juist warm voedsel tot je nemen, bereid op een vuurbron (geen magnetron!) en hierbij echt aards eten kiezen vanuit het seizoen is o.a. een goede stap.

Door de technologie die ons zoveel moois heeft gegeven eten we tegenwoordig groenten uit verschillende seizoenen het hele jaar door. Heerlijk en makkelijk, én ook een luxe! Toch haalt ons dit ongemerkt uit een natuurlijke cyclus waar we gevraagd worden naar binnen te keren, net zoals de natuur dat doet.
De mens wordt echter geleefd door tijdsdruk en de vele ballen die hooggehouden moeten worden.

In mijn twintiger jaren kreeg ik steeds vaker last van winterdips. Deze werden extra sterk toen we in Amsterdam in een huis kwamen te wonen waar van oktober tot begin maart geen zonnestraal binnenkwam. Als fotomodel had ik in die tijd een fotoshoot voor de daglichtlamp van Philips in Groningen. Ik zat meer dan 3 uur achter dat heldere licht. ‘Jij slaapt vannacht niet hoor!’ vertelde de klant. ‘Ha’, dacht ik, ‘dat zullen we nog wel eens zien!’ Maar inderdaad, ik zat die avond als een stuiterbal vol energie terug in de trein naar Amsterdam! Toen wist ik wat voor effect licht op je systeem heeft én dat het gemis aan licht je lichaam echt een uitputtingsslag geeft.

Door die jarenlange winterdips werd mijn humeur er niet beter op en tegen de kerstdagen was ik meestal totaal uitgeput, maar zette dan toch nog even stevig door, want er waren verplichtingen te doen. Als ouder zette ik mij steevast in voor de vele activiteiten op school die startten rond Sint Maarten – het begin van de hectiek. Tegen de zomervakantie aan kon er ook zo’n golf komen van allerlei zaken die ook ‘nog even’ gedaan moesten worden. Hup, de schouders eronder, want het was bijna vakantie toch? Ik zie het mijn vriendinnen met schoolgaande kinderen nu doen en ik vraag me wel eens af hoe ík dat allemaal zelf ooit heb gedaan. In die periode moest ik wel een gevoelsknop uitzetten om alle ‘verplichtingen’ te vervullen en de ballen hoog te houden. Moederschap cq ouderschap is een ondergewaardeerde job! Er komt zoveel creativiteit, flexibiliteit, veerkracht en management bij kijken!

Toch komt er een tijd dat dit allemaal niet meer lukt, dan protesteert je lichaam, althans, dat deed het bij mij. Door een energiebehandeling bij Edwin W. werden alle op slot gezette deuren weer geopend en ging al mijn moeheid stromen. Moeheid van de winterdip (van vele jaren), al dat trekken van karren, het dragen van hulp geven, alsmaar de reddende engel (willen) zijn in vele situaties. Mijn hele lijf toonde me hoe ik mezelf had uitgeput. Het was toen december 2010. De start van voelen wat mijn lichaam mij al zo lang wilde vertellen met rusteloze benen, knarsende tanden en huilende wolven in de mistige nachten. Ach ja, ik hoefde maar even verder terug in de tijd te gaan en zag hoe ik al eerder stil was gezet na de bevalling van de kinderen. Het was een periode van postnatale depressies die mij naar binnen deden keren en mijn moederschap en eigen kindertijd door elkaar husselden. Had ik niet gefaald? Was ik niet zwak? Moesten we niet sterk zijn en altijd doorgaan? Piepen en miepen was voor zwakkelingen toch? Het heeft mij een werknemer gemaakt waar menig werkgever U tegen heeft kunnen zeggen, een bouwvrouw die tot in de nacht doorwerkt en haar werkzaamheden vanuit haar eigen bedrijf tot in de nachtelijke uurtjes doorvoerde om deadlines van klanten te halen. Het kon niet anders dan dat hier een stop moest komen.

Surfen op de energie die er is

Als we op het ritme van de aarde meesurfen en deze klok gaan respecteren, komen we in een flow waar we op de juiste momenten een tomeloze energie hebben en rust nemen als ons lijf dat aangeeft. Hoe ouder we worden, hoe sterker ons lichaam hierin gaat spreken. ‘Wijsheid komt met de jaren’ is voor mij dan ook een spreuk die klopt. Het schijnt dat je je leven gaat versimpelen met meer essentie en de schoonheid in de kleine dingen gaat zien. Het mag allemaal wat langzamer en je hoeft niet meer aan alles mee te doen, want je vindt de vervulling steeds meer in jezelf. Het is meer puur genieten in de eenvoud van het leven zelf.

Er zijn ouders die hún ouders als relaxte opa’s en oma’s met hun kleinkinderen om zien gaan. Ze vragen zich af waarom ze dat niet in hun eigen kindertijd hebben gedaan. Tja, toen stonden ze nog zo anders in het leven, toen moest er nog van alles gedaan worden met al die ballen die in de lucht gehouden dienden te worden. Er zijn mensen die hierbij ook wrok en gemis ervaren. Inzicht kan met de jaren komen, als je zelf die leeftijd gaat bereiken. Dan ga je het begrijpen, hoop ik.

Wat we hier vaak missen is het de juiste woorden geven, of de gevonden inzichten uitspreken aan elkaar. Vergeving vragen in het gevoel van tekort hebben gedaan. Vergeving is zo helend, uitspreken van je misstappen aan iemand net zo. Het brengt de levensstroom weer op gang. Het grote geschenk bij het uitspreken van je misstappen is dat een ander ermee kan stoppen met ook zo te doen. Het is het delen van gevonden wijsheid., terwijl je de keuzevrijheid wel bij de ander laat. Zo ben je een voorlever en inspirator van het leven zelf. Toch zie ik zo vaak dat de volwassen kinderen het contact met hun ouders hebben verbroken of andersom. Juist door het gebrek aan open hartgesprekken staat de deur op slot. Er botsen wederzijdse heimelijke verlangens en onuitgesproken spijt heen en weer. De koppigheid tussen elkaar zorgt ervoor dat geen van de partijen wil toegeven….

Zelf wilde ik dit niet mijn kinderen voorleven en ging op zoek naar hoe het anders kon, zodat ik dat aan hen kon voorleven. Gut, ik heb nog genoeg haakfoutjes, wat ik regelmatig uitspreek aan ze. Ik ken mijn eigen valkuilen ondertussen wel. Hier kan ik tegenwoordig om lachen. Zelfspot is helend. Steeds vaker spreek ik uit ‘ Ik heb echt geen idee, vertel het me’, of ‘zullen we het samen uitzoeken?’ Dat haalt gelijk de druk van de ketel.

Reizen vanuit ons innerlijk kompas is surfen op je eigen hartslag in je eigen tempo

We hebben allemaal onze eigen tijd, behoeftes en noodzaak om te vervullen. We halen juist de druk van de keel door hier gehoor aan te geven. Dit gaat met je grenzen leren kennen en hierin gaan staan, een ‘nee’ te durven geven om zo zacht voor je eigen hartslag te gaan zijn. Jezelf op de eerste plaats zetten is iets wat velen niet geleerd hebben en toch is dit noodzaak om een ander ten dienste te kunnen zijn, om zo niet uitgeput bij gevoelsmatige verplichte ‘kerstdiners’ en visites aan te schuiven bijvoorbeeld. Dit soort momenten zouden veel vreugdevoller zijn als de last en de verplichting eraf werd gehaald, om het zo een bewuste en echte ‘ja’ te kunnen geven. Dan krijgen we mensen die samen zijn met een goedgemutst humeur.

De lente opent de ruimte voor groei en en ademruimte om verlangens waar laten maken

Nu zijn we aangekomen in de omslag van de seizoenen. Bij ons begint de lente en aan de andere kant van de aarde de herfst. Wij mogen openen, zij gaan langzaam verteren en de zuiverende winter tegemoe, waar zij hun vruchten plukken na een actieve zomerperiode. De aarde houdt zichzelf in balans als yin en yang. Zij maakt zelf de dans met het licht en donker. We hoeven haar alleen maar te begrijpen en haar hartslag te volgen. Er op af te stemmen, door de natuur vanuit een verrijkt en verruimd gewaarzijn te aanschouwen, in een verwondering en openheid.

Als je een winterdip hebt ervaren, hoop ik dat je je slaap hebt genomen, heel veel mijmertijd hebt toegeëigend, want daar had je dan een chronisch tekort in. Daarbij zijn we door de energie rondom de aarde vanuit de kosmos in een stroom naar binnen gezet die ons bewustzijn op alle fronten aan het openkraken was. Slaap en rust is een van de meest helende dingen die zo makkelijk is, maar zo moeilijk aan jezelf gegeven kan worden als je je niet kunt begrenzen en je eigen noodzaak kunt aanvoelen.

Wat ik zelf mocht ontdekken de afgelopen jaren waren de lekken in mijn begrenzing! Mijn innerlijke huis had overal geslagen gaten. Ik ging inzien hoe ik mezelf met mijn energie maar constant aan het weggeven was. Zelfzorg? Nee, dat zat niet in mijn systeem. Ik voelt als een oude wond door ‘narcistische energie‘ geslagen, eentje die inspeelde op mijn geweten, mij uit mijn eigen kern had geslagen en me buiten mijzelf naar oplossingen had laten zoeken. Afstemmen op een ander haalde mij uit mij eigen hart, vooral toen ik ontdekte dat ik  hoog sensitief was en inzag dat ik dit juist altijd wegdrukte, omdat het er niet kon zijn. Ik geloofde de buitenwereld meer dan mijn eigen innerlijke kompas. Het infecteerde mijn werk, leven en de liefde – alles.

Het neemt uiteindelijk al je energie, omdat je constant aan het aftasten bent hoe het ‘goede gevoel‘ bij een ander is.

Hoe vul je nu weer je eigen energieniveau?
Hoe ga je de gaten van je innerlijk huis dichten?
Hoe kom je terug in je eigen hart? In je eigen ritme?

Ik heb me zo onbegrepen moeten laten voelen om mijzelf uit al die oude structuren en ritmes te rukken. Ik moest mezelf verstoten laten worden om op weg te gaan naar ‘hoe dan wel’…. Het is de boodschap in de vertelling van de reis naar een prachtige zwaan, waar een verstoten eendje niet meer past in de groep. Een reisverhaal waar velen zich in herkennen.

Mijn levensreis is niet uniek, het is juist een universele wond. Dit heb ik mogen ervaren bij alle systemische opstellingen, trainingen en workshops. Hierin hebben we allemaal onze eigen persoonlijke stukken thuis te brengen in de liefdevolle moederschoot van onszelf, om zo weer in balans te komen en je eigen hartslag trouw te gaan zijn.

Dat lees je in mijn gratis e-boek ‘Heel je hart’ waar ik je 9 sleutels aanreik om nieuwe deuren te openen en thuis je komen in de Wilde Instinctieve Hart. Dit heeft alles met het luisteren naar je eigen hart te maken, om je grenzen te leren aanvoelen, om je eigen veiligheid te gaan bewaken en jezelf als belangrijkste energiebron te gaan erkennen.