Terug op Huis gaan

Thuiskomen in de oermoederschoot

In oktober ben ik gestart met het verhaal ‘Het huisje in het bos’, waarbij de Oude Wijze de lezer(es) meeneemt door het wilde bos naar het warme huisje, waar ze op de dappere ziel wacht…. Elke dag schreef ik aan het verhaal en maakte er illustraties bij.

Elk jaar is er een #inktober2019 Challenge op Instagram en Facebook, wat ondertussen een online ‘revolutie’ is geworden waar gewone mensen, kunstenaars en illustrators elke dag een tekening delen. Het is al mijn derde jaar dat ik mezelf heb uitgedaagd, maar nu ook met het schrijven van een boek erbij!

Het verhaal begint ergens zo: We hebben een vorm van mystiekheid en geheimzinnigheid nodig en lopen met onze wolvenstaart onder onze virtuele rokken zwiepend in het alledaagse. We hoeven geen bevestiging van anderen om dit schaduwwerk in de wilde bossen te laten gebeuren. Het is wat we doen in de mistige velden waar de witte wieven uit de sloten rijzen, wanneer de eerste sterren zich aan de hemel tonen, waar de uil zijn roep laat horen terwijl het gezang van de lijsters en spreeuwen langzaam weg ebt, de laatste grazende reeën  in het bos hun beschutting weer opzoeken en de vossen zich juist klaar maken om op jacht te gaan. De vleermuizen warmen hun vleugels op om te gaan uitvliegen en door de hemelse sferen te gaan suizen, terwijl in de huizen het haardvuur zachtjes knettert en er een pot warme thee wordt gezet. De kinderen worden onder hun warme wollige dekens toegedekt en danken de dag voor hun belevenissen. In de zachtheid van de avond worden fluisterend verhalen gedeeld als zalf voor de ziel, om zo de overgave aan de nacht te laten gebeuren. Daar laten we in een oervertrouwen het donker binnen wat leeft achter de gesloten ogen. Daar worden we meegenomen naar dromenland, althans, als het goed is…. Als er hersenspinsels en worstelingen in de psyche zijn komt het enge duister, horen we onze innerlijke wolven huilen, zijn onze benen onrustig, is er irritatie van elke zucht en piep. We kunnen een slaappil nemen, of afdalen naar de randen van de bossen en onderzoeken wat de innerlijke wolven in hun huilende gezangen te vertellen hebben…..

Welkom….

Aan de rand van magische bossen staat een houten huisje. Dit huisje roept naar je, je hoort deze roep al een poosje, misschien al veel te lang. De roep is altijd blijven komen als een klop in je binnenste en dat is niet voor niets, want hier wacht de ‘Oude Wijze’ op je, altijd al…. Ook al besluit je in dit moment nog niet door de deur te gaan, ze zal er altijd voor jou blijven. Zij roept dappere zielen zoals jou aan om op huis aan te gaan, op weg naar haar knusse huisje.

Er is dapperheid voor nodig om in alle stilte eens aandacht te geven aan de dingen die er werkelijk toe doen, die wezenlijk voor je zijn, onder je huid aan het sazen zijn en in de mistige nachten rondom je dwalen…. Het gaat voorbij elke dagelijkse activiteit, prestatie, iets halen, iets brengen, teveel of te weinig, ergens van betekenis zijn of goed doen. Dit is bijna niet in woorden te vangen, alleen zo diep van binnen te voelen – en daarom is er een dappere ziel voor nodig om deze onzichtbare, ontastbare en mystieke wereld binnen te treden. ‘Je bent zo welkom, kom toch binnen…’ spreekt de meest zachte stem tot je. ‘Ik heb op je gewacht…’. Je ziet de warme gloed door de deur die al voor je open staat. Het warm gele licht van een knetterend haardvuur trekt aan je, het voelt zo vertrouwd dat je niet anders kunt dan naar binnen gaan. Je voelt ‘Ja, het is tijd…’ en je gaat….

‘Kom toch verder lief kind, daal neer in de stoel die al voor je klaar staat…’

PS. Tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door sprak de zanger van De Dijk dat we vroeger gericht waren op wereldse problemen (lekker ver weg) en nu meer en meer het in onszelf hebben te onderzoeken (eigen verantwoordelijkheid). Ik herinnerde mij hierdoor hoe ik op de lagere school mijn schoolspreekbeurt hield over Greenpeace en tekeningen maakte over de vaten kernafval op de bodem in de oceanen met dode vissen erom heen….Daarbij realiseerde ik me opeens scherp dat ik nu teken en schrijf over de kern van een vrouw: haar ware natuur! Deze is net zo vergiftigd en gedood… Ik kon het niet laten en deel een
preview van de nog aankomende illustraties en het verhaal erbij…