De angst voor het licht (ook wel: stralingsangst)

Jij kent ze vast ook wel, mensen die weg duiken als er een camera op hun neus wordt gezet, of zwijgen als ze een moment krijgen om te spreken. Schaamte en verlegenheid wordt op dat moment getoond. Misschien ervaar jij dit zelf ook wel..  Zo was ik vroeger ook, waar het schaamrood mij gelijk naar het hoofd schoot en ik blozend en stotterend probeerde weg te duiken. Spreekbeurten? Een nachtmerrie! Voor mezelf opkomen? Kon ik niet… Onzekerheid maakt je een wiebelig wezen, niet geworteld in je kernwaarden en in je persoonlijkheid als mens.

In de tijd dat ik op mijn 19e naar Amsterdam verhuisde voor mijn reclame opleiding was ik een prille bloem met een licht aangewakkerde rebelse energie die het leven aanging met in haar roots een boerendochter, opgegroeid in een klein dorpje in Friesland. De stad imponeerde mij met al die diversiteit aan mensen in die kleurrijke verschijningen.

Via omwegen werd ik fotomodel en moest ik voor de camera iets gaan doen: STAAN!

Mijn eerste fotoklus was het gezicht worden op de verpakking van Robijn wasmiddel, waar mijn lange krullen tot een boblijn werden afgeknipt. Alles voor de foto en het modellenwerk – en weg eigen identiteit. Toch voelde ik me voor de camera zekerder dan in mijn dagelijkse leventje. Ik was op dat moment ‘de uitverkorene‘, het meisje waar ze naar op zoek waren. Ik kreeg kleding aan die bij die ‘rol’ paste, make-up en haar werd voor mij gedaan en er werd mij toe gejuicht hoe mooi ik was. Dat gaf zelfvertrouwen aan het wiebelende onzekere gevoel in mij. Maar ook weer meer onzekerheid, want er kwamen genoeg afwijzingen tijdens castings tussen zoveel mooie mensen die ik ontmoette.

Presteren vanuit een nederige buiging voor het verlangen van anderen én een klant was mijn grote talent geworden

Inschikken als een kameleon, goed doen om zo erkenning te krijgen: een expert in gewillige transformatie. Een werknemer waar je U tegen kon zeggen, een talent voor modellenwerk waar je jezelf diende weg te cijferen, naast een gebrek om vanuit eigen wortelkracht te stralen. Op de foto stond een ‘model‘, wat ik later in de tijd omschreef als een houten marionet die danste naar de wensen van de ‘klant’. Het was een super skill geworden waardoor ik mijn onzekere kern kon verdoezelen achter een prachtige glimlach.

Tijdens mijn eerste zwangerschap van Jelle rond mijn 26e jaar kreeg ik plots last van mijn 3e en 4e rugwervel. Eigenlijk had de acute rugpijn mijn zwangerschap ontdekt. Tijdens een fotoshoot in zomerse jurkjes in een te koude buitenlucht schoot mijn rug op slot. De fotograaf bracht mij naar zijn bevriende acupuncturist en masseur Hans, die als eerste mijn pols voelde: twee hartslagen…. “Ben je zwanger?’ Na een test was dat dus een ‘ja’. De hele zwangerschap liep ik in behandeling bij Hans. Na de bevalling in was ik niets meer. Mijn bekkenbodem was ‘aan gort’…

Mijn onderlijf deed helemaal niet mee
Via mijn antroposofisch huisarts werd ik doorverwezen naar euritmie therapie. Hier ontdekte ik dat ik geen contact had met mijn benen. Alles onder de 3e wervel was afgesneden van mijn gevoel. Na 20 minuten hele simpele coördinatie oefeningen was ik kapot! Moeheid stroomde dan in mijn benen, alsof er een stroom van energie werd bevrijd! Ik was totaal niet geaard en niet verbonden met de aarde! Alsof ik mijn lange benen altijd had afgekeurd, die lange stelten. Als kind altijd al de grootste van de klas zijn en erom ‘gepest’ worden, waarbij ik thuis te horen kreeg dat ik vooral het vlees met spek moest eten om mijn magere lijf meer vlees te geven, terwijl ik het niet door mijn strot kon krijgen, maakte dat ik mijn lijf helemaal niet mooi vond. Nu was ik dan wel model, maar heus? Zo voelde ik me helemaal niet…..

Waarom ik dit deel?

Als je dus niet geworteld bent in je wezenlijke kern, je niet geliefd voelt om wie je helemaal bent, is het onmogelijk om écht te gaan staan, in je ruggengraat te dalen en  je plek in te nemen in het systeem: je gezin, je familie en alles er omheen – in heelheid, met alles wat er in je leeft. Daar huist de blokkade in stralingsangst.

Mijn reis werd van ‘uiterlijk vertoon‘ een zoektocht naar mijn pure en authentiek kern, waar ik gewoon mezelf mocht gaan zijn en het verlangen van de buitenwereld kon gaan loskoppelen. Ik ontmantelde de leugen naar mijn eigen hart.

Er kwamen antwoorden op vele vragen als: ‘Wat wil ik? Wie ben ik echt? Waarom ben ik zo onzeker? Waarom bloos ik? Waarom kan ik niet echt gaan staan? Wat voor leugen houd ik in stand? Waar probeer ik mijn rug voor te strekken terwijl het mij niet dient?’

Inzien dat ik ooit een eeuwige glimlach op mijn gezicht heb getoverd wat mijn huilende en onzekere hart verborg, maakte mijn verlangen groter om een pure lach te gaan schenken, voorbij maskers, gebouwde imago’s en schone schijn.

Geopenbaarde pijn is een thuisbrenger
als je je er voor durft te openen.

De geboorte van een levenskunstenaar
Het heeft mij een levenskunstenaar gemaakt waar ik alleen nog maar mijn eigen creatie energie wil laten stromen, waar juist mijn eigen noodzaak vervullen verteerd is tot de helpende hand aanreiken naar anderen. Met dat wat ik voor mijzelf heb gecreëerd nu gaan doorgeven aan de wereld om mij heen. Niet meer vragen ‘wat heeft de ander nodig? Kan ik daar vervulling in geven?’, want dat slurpte mijn eigen energie ooit leeg. Wat ik zelf nodig blijk te hebben, blijkt een geschenk voor een ander te zijn. Dat is een totale andere creatie energie, daar stroomt pure individuele onkwetsbaarheid (juist in alle kwetsbaarheid en tovert het schaamrood van mijn kaken en daalt het bloed in de rode energie van het 1e chakra, de Moeder energie. Hier kan ik alleen nog maar spreken: dit ben ik, met al mijn wonden en littekens, ik ben zo door het leven gevormd en juist dit vormde mij tot de briljantie die ik in mij draag. Het heeft mijn hartslied een eigen vibratie gegeven, het heeft mijn essentie aangeraakt en puurheid in het licht gebracht.

Het is de metafoor die ik zie in het juttershout,
die lange tijd op de bodem van de zee
door het schuren van het zand
zijn unieke vorm heeft gekregen:
ziltig en puur natuur….

En Puur Zijn, dat is wat we heimelijk allemaal verlangen, gewoon staan, op dat kleine plekje, met wie we zijn, onze eigen noodzaak vervullend, onze eigen behoefte verzorgen en daardoor een vrij mens voor onze medemens kunnen zijn, zonder willen haken, zonder verborgen agenda’s, zonder verkapte liefde….

Don’t ask what the world needs;
Ask yourself what makes you come alive
and then go and do that. Because…
What the world needs are people who have come alive

(Howard Thurman)

Ja, dat is ook wat de wereld nodig heeft, een sterk individu die zichzelf kent, want wie zichzelf kent heeft begrip voor de medemens, wie zijn eigen pijn heeft omarmd, veilige nestjes heeft gebouwd en zelf bij de energetische poort is gaan staan. Dit is de noodzaak, dit is waar het bloed heen wil stromen: naar het bekken, de basis, de fundering van alles, om zo de vleugels te rijgen aan de ruggengraat van het eigen bestaan.

Volg daarom je Wilde Hart, zij is een thuisbrenger in je eigen levensstroom…

Met liefde,